Βρίσκομαι εδώ.
Στο σκοτεινό υγρό τουνελ που πλανιέμαι εδω και καιρό..
Λιγα πράγματα νιώθω.
Την κρυα πέτρα που περιβάλλει τον δίχως αυριο κόσμο μου.
Και το απόκοσμο εκεινο βουητό που κυριαρχέι.Περα απο ολα αυτα το σκοτάδι..
Ομως υπάρχουν και μονοπάτια.Μικρά,τα οποια μου παιρνουν,συνεχώς,τα μυαλά.
το καθένα εχει στο τέλος του μια πορτα.Αδικος κόπος.
Ολες κλειστές χωρίς τρόπο για να ανοίξουν.Εχω προσπαθήσει άπειρες φορές.Με στέλνουν βίαια πίσω.Τειχη φαντάζουν.
Δεν ξέρω γιατι ειμαι εδώ.Αν ήμουν πάντα η όχι.....
Δεν υπάρχει τιποτα.Δεν ξερω τιποτα.
Κοιτω γύρω μου- δεν υπαρχει κανέις.Τα πάντα επαναλάμβανονται σαν μια κακοπαιγμένη λούπα.
Δεν υπάρχει χρόνος.Μόνο εγώ και το νέρο κινούμαστε.Οι σταγόνες περνούν και εγώ πλανιέμαι μάταια.
Κάμποσες σταγόνες μετά' νιώθω μια αλλαγή.Το βουητό.
Αλλαζει χροιά.Αλλαζει τόνο.Μεταμορφώνεται σε κάτι που μ'αρέσει.Δεν ειναι πια μονότονο αλλα είναι ακομα μουντό.
Για πρώτη φορά με αγγίζω...Ειναι παράξενο.Ολα όσα με περιβάλλουν αρχίζουν να αλλάζουν.
Ο ηχος δεν γεμίζει μονο εμένα.Ο χώρος γεμίζει απο ήχους ,διαφορετικόυς.Μα ειναι ταιριασμένοι αρμονικά.
Πρωτη φορά ειναι που αντιμετωπίζω κατι τέτοιο...η μήπως όχι....?
Πλεον ειναι ξεκάθαρο.Μια μελωδία.Οι μύες του προσώπου μου κινούνται ανεξέλεγχτα.
Στο βάθος διακρίνω εναν ήχο αλλιώτικο.Κατι γνώριμο.ΝΑΙ.ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ-Σκεφτομαι.Μια φώνη ακολουθέι τη μελωδία καθώς πλησιάζει..
Ενας εκκωφαντικός τριγμός και ύστερα ολα ακόυγονται πεντακάθαρα...Δεν ξερω αν ειναι γυναικεία η φωνή που με διαπερνά...
Για πρώτη φορά βλέπω τα χέρια μου.Το σώμα μου.Γρήγορα αντιλαμβάνομαι πως υπάρχει φώς.Κοιτώ παντόυ.Αλλοπαρμένος.
Εχω τρελαθέι.Προσπαθώ να βάλω μέτρο στον εαυτό μου.Ματαια.Το φώς με έχει συνεπάρει..Τα μονοπάτια φωτισμένα και πολλά υποσχόμενα.Οι πόρτες έτοιμες να
ανοίξουν.
Το μυαλό μου πλυμμηρίζει με εικονες,ονειρα,σχέδια χρώματα και σκέψεις.Λειτουργώ σαν άνθρώπος για πρώτη φορά.Κοντοστέκομαι-Κ ομως τωρα π το ξανασκέφτομαι δεν
ειναι η πρώτη φορα.Δεν ειμαι σίγουρος.Δεν ειναι ωρα για τέτοια..Θέλοντας να ανόιξω ολές τις πόρτες καθως εξερευνώ τους διαδρόμους υπο το φώς,η άκρη του
ματιού μου συλλαμάνει μια μορφή..Τρεχει..Κινειται στο χώρο με ταχύτητα' γυναίκεια ειναι θαρρώ...Μα πώς μπορώ να είμαι σιγουρος οταν λίγο πρίν ζόυσα στο
σκοτάδι??Ειναι εκεί.Οχι καπου συγκεκριμένα.Πολλες φορές δε την βλέπω αλλα νιώθω την Παρουσία της.Αν και αβέβαιος.
Ειναι λίγα πλέον αυτά που αναζητώ...Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματα.Εικονες ξεπηδούν μες το μυαλό μου.Μνήμες τις ονόμασα.
Ειναι χαρα?
ΕΙναι ερωτας?
ΕΙναι ευτυχία?
ΕΙναι ολοκλήρωση?
Ειναι ελευθερία?
Ειναι αυτό που πάντα αναζητούσα?
Ερωτήματα.Αναπάντητα.
Πριν προλάβω να κατανοήσω τι νιώθω και τι κατάσταση επικρατεί γύρω μου..εκείνο το απόκοσμο θλιμμένο βουητό επιστρέφει..είχε παρέα εκείνη τη φορά..Βαρια
βήματα..Σου σπάραζαν την ψυχή καθως πλησίαζαν..
Με μιας..Το φώς εξαφανίστηκε.Το ιδιο και η σκιά που τριγυρνούσε χαρόυμενα γύρω μου.Δεν υπαρχουν σκιές στο σκοτάδι.Μαζι της χάθηκαν και όλα οσα έφερε..
ξέρω..το εχω ξαναζήσει..μπορεί και όχι..

Ενα πικρο γέλιο.Τραγικό...
Κάνω σαν να μη συνέβη τίποτα και συνεχίζω.Ηταν αδύνατον.Η γή έφυγε κατω απ'τα πόδια μου.
Κάνω ενα βήμα και σωριάζομαι στην κρύα πέτρα που με σκίζει.
Ενα κενό.
Δεν μπορω να κουνηθω.
Δεν μπορω να σκεφτώ.
Η καρδιά μου.Τρέχει.Χτυπά με δύναμη το σώμα μου καθώς η ανάσα μου λιγοστευει.
Τα πόδια κομμενα....κατάσταση σόκ.Ολα ειναι μάταια πια.Η αρνηση με διακατέχει.Δεν θελω τίποτα πια.
Εμαθα πως οι πόρτες που τοσο καιρό ονειρέυομαι να περάσω ανοιγουν μόνο με φως.Ακόμα και τα μονοπάτια διασχίζονται με δυσκολία στο σκοτάδι.
Εμαθα πάντως να βλέπω καλύτερα στο σκοτάδι.Δεν εχω δύναμη για περαιτέρώ σκέψεις.
ΑΠΟΚΟΙΜΙΕΜΑΙ............
........................
........................
........................
..........Βρίσκομαι εδώ.
Στο σκοτεινό υγρό τουνελ που πλανιέμαι εδω και καιρό..
Λιγα πράγματα νιώθω.
Την κρυα πέτρα που περιβάλλει τον δίχως αυριο κόσμο μου.
Και το απόκοσμο εκεινο βουητό που κυριαρχέι.Περα απο ολα αυτα το σκοτάδι..
Ομως υπάρχουν και μονοπάτια.Μικρά,τα οποια μου παιρνουν,συνεχώς,τα μυαλά.
το καθένα εχει στο τέλος του μια πορτα.Αδικος κόπος.
Ολες κλειστές χωρίς τρόπο για να ανοίξουν.Εχω προσπαθήσει άπειρες φορές.Με στέλνουν βίαια πίσω.Τειχη φαντάζουν.
Δεν ξέρω γιατι ειμαι εδώ.Αν ήμουν πάντα η όχι............................ . . . . . . . . . . . . . . . . . .